Allerzielen. De doden koesteren.

Kun je je geliefde overledene nog voorstellen ? Hem of haar voor de geest halen ? Hoe zij of hij lachte, sprak, ging, liep, keek ? Of vervaagt dat ? Ook als het beeld vergaat, dan blijft er een plekje behouden voor hem of haar in ons hart.

Vervaagt de naam waarmee je hem of haar aansprak zoals de namen op een grafsteen met de jaren ?  In ieder geval is het goed de naam van je lieve dode te blijven uitspreken, te koesteren dicht bij je hart.

Vervagen de herinneringen ook, de kostbare momenten, of blijf je die koesteren aan je hart,
als een kostbare schat ?

De verbondenheid met de doden eindigt niet met dood, maar kan zelfs groeien door onze aandacht, onze liefde voor hen, door hun namen en de herinneringen te koesteren.

In die verbondenheid speelt nog een andere band, een diepere onderstroom, de verbondenheid met Christus zelf. In verbondenheid met Hem vinden we goddelijk leven, vinden we de hemel die hier reeds begint.

Laten we in Christus de namen noemen van onze lieve doden, elke naam als een gebed, als een warme klank van eerbied. Amen.